Μίνι «πανελλαδικές» για τα Πρότυπα
Της Μαριλης Μαργωμενου
Ο Νίκος θα προτιμούσε να παίζει μπάλα ή PlayStation. Η Καίτη θα διάβαζε, αλλά «όχι σχολικά βιβλία». Και ο Κώστας θα έφευγε για τη Χαλκιδική, να πάει στο σπίτι της γιαγιάς του, όπως κάθε καλοκαίρι. Μόνο που φέτος οι διακοπές τους πνίγηκαν στην ύλη των εξετάσεων. Τώρα και οι τρεις τους παλεύουν με τα βιβλία, ελπίζοντας να περάσουν το τεστ δεξιοτήτων για να μπουν σε ένα από τα πρότυπα πειραματικά σχολεία.
Είναι αργά το απόγευμα και ο Νίκος έρχεται από το φροντιστήριο προς το αυτοκίνητο της μητέρας του, με μια γιγάντια τσάντα ν’ αναπηδά στην πλάτη του. Ο Νίκος μόλις πέρασε όλο το απόγευμα προσπαθώντας να κατανοήσει τα νεοελληνικά κείμενα. Αυτό ήταν το φροντιστήριό του για σήμερα. Η μητέρα του μου εξηγεί πως «απ’ το υπουργείο λένε πως δεν χρειάζεται φροντιστήριο», αλλά «τι γονιός είναι αυτός που αφήνει το μέλλον του παιδιού του στην τύχη;». Είναι σίγουρη πως «ο Νίκος ξέρει ποιο είναι το καλό του. Να διαβάσει και να περάσει». Ο ίδιος ο Νίκος, πάλι, σηκώνει τους ώμους όταν τον ρωτάω. «Στα μαθηματικά είμαι πολύ καλός», λέει. «Αλλά για το τεστ δεν ξέρω αν είμαι αρκετά καλός».
Αλλωστε, γι’ αυτές τις εξετάσεις, ακόμα και οι καθηγητές λένε πως δεν υπάρχει «αρκετά καλός» μαθητής καθώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση για τις λίγες θέσεις στην Α΄ Γυμνασίου και την Α΄ Λυκείου των πρότυπων πειραματικών σχολείων. Κάθε μαθητής μπορεί να δηλώσει ένα μόνο σχολείο, κι έτσι «στα βόρεια προάστια όλοι θέλουν τα Ανάβρυτα», όπως λέει η Καίτη. Η οποία «είναι πολύ καλή στα μαθηματικά, αλλά το ατού της είναι η γλώσσα. Σκίζει στην Εκθεση!», όπως μ’ έχει από πριν ενημερώσει η μητέρα της. Ρωτάω την Καίτη τι σημαίνει γι’ αυτήν η λέξη «Ανάβρυτα». «Δύσκολες εξετάσεις», μου απαντάει χωρίς να το σκεφτεί.
Οι δάσκαλοί της θα συμφωνούσαν. Τα στοιχεία λένε πως θα δώσουν 673 παιδιά, για να καταλάβουν μόλις 81 θέσεις. Στην Α΄ Γυμνασίου των Αναβρύτων θα περάσει ένας μαθητής στους οκτώ. Κι αυτό ενώ οι άλλοι επτά που θα κοπούν θα είναι οι καλύτεροι μαθητές της τάξης τους.
«Δεν φαντάζεσαι τι πίεση μπορεί να ασκήσουν σ’ έναν 12χρονο οι γονείς του», μου λέει ο νεαρός καθηγητής που κάνει στα παιδιά κάθε μέρα μάθημα. «Και δεν μιλάμε για συνηθισμένους μαθητές. Εχω ένα παιδί 12 χρόνων, που διαβάζει έξι και επτά ώρες τη μέρα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στην ηλικία του, και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν».
Αλλά και τα παιδιά έχουν τη δική τους οπτική. Η Καίτη μού λέει πως μέχρι πέρυσι έκανε παρέα με την Αννίτα στο σχολείο. «Είμαστε και οι δύο λίγο… φυτά», λέει. «Επειδή διαβάζουμε, κάποια παιδιά μάς κοροϊδεύουν». Αλλά τώρα πλέον η Καίτη και η Αννίτα σχεδόν δεν μιλούν μεταξύ τους. «Θα δώσει κι εκείνη εξετάσεις. Ο μπαμπάς λέει πως είναι πολύ δύσκολο να μπούμε και οι δύο. Οπότε νιώθω λίγο περίεργα».
Στα περισσότερα σχολεία, καιρό τώρα, κυκλοφορούν διαφημιστικά των φροντιστηρίων. «Μας μοιράζουν ακόμα και διαγωνίσματα, για εξάσκηση», λέει ο Κώστας, που προς το παρόν πηγαίνει σε ένα απλό γυμνάσιο. «Δεν θα με πείραζε να μείνω στο παλιό μου σχολείο», συμπληρώνει. «Μου φαίνεται δύσκολο να μπω στο πρότυπο, και δεν θέλω να αφήσω την τάξη μου και τους φίλους μου». Στο «και γιατί δίνεις;», ο Κώστας έχει την πιο απλή απάντηση: «Οι γονείς μου πιστεύουν πως είναι το καλύτερο».
Αυτή τη στιγμή, 8.000 παιδιά σαν τον Κώστα παλεύουν με τα βιβλία για να περάσουν τις πρώτες τους σοβαρές εξετάσεις. Είναι τα παιδιά που έκαναν τις 8.058 αιτήσεις για τις 2.699 θέσεις στα πρότυπα πειραματικά σχολεία. Στις 20 Ιουνίου οι εξετάσεις αρχίζουν. Κι επειδή κανείς ποτέ δεν τις έχει ξαναδώσει, δεν ξέρουν ούτε ποια ακριβώς είναι η ύλη ούτε και με ποια λογική θα επιλεγούν τα θέματα. «Το φροντιστήριο έχει κι ένα ρόλο εκτόνωσης του άγχους», μου λέει ένας απ’ τους καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα. «Υπάρχουν πολλά διαφορετικά φροντιστήρια. Συνήθως το πακέτο είναι των 70 ωρών, με 350 - 400 ευρώ», εξηγεί. Τον ρωτάω ποιοι γονείς αποφασίζουν να δώσουν τόσα χρήματα για τόσο αβέβαιο αποτέλεσμα. Ο καθηγητής χαμογελάει. «Μάλλον δεν έχετε παιδιά», απαντά. «Ετσι δεν είναι;».
