ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ Π.Σ.Π.Α.

    

     28^η Οκτωβρίου 2013

 Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών

θυμάται και τιμά…

Την 28^η Οκτωβρίου του 1941,  υπό το βάρος της «μαύρης» επετείου, ο καθηγητής της μουσικής Γεώργιος Χωραφάς, αντί της πρωϊνής προσευχής παίζει με το βιολί στο προαύλιο, το Ave Maria, το οποίο ερμηνεύει ο  μαθητής Πέτρος Λόης και συγκινούν μέχρι καρδίας όλο το σχολείο.

Μόνο η μουσική μπορεί να  εκφράσει  τα αισθήματά τους.

Την ίδια  ημέρα σε μία κατοικία, στην συμβολή των οδών Αγίας Σοφίας 166 και Χειμάρρας 4, ιδρύεται η αντιστασιακή οργάνωση «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων», ΠΕΑΝ, με αρχηγό τον Κ. Περρίκο, η οποία απαρτίστηκε κυρίως από ενθουσιώδεις νεαρούς, φοιτητές και διανοούμενους.

Στο κάλεσμα αυτό δεν θα μπορούσαν να μην ανταποκριθούν οι μαθητές και οι απόφοιτοι του σχολείου μας , αλλά θα ξεχωρίσουμε έναν ο οποίος έδωσε και την ζωή του , τον Δημήτρη Λόη, απόφοιτο του ’40.

Υπήρξε στενός συνεργάτης του αρχηγού Κ. Περρίκου και ανέπτυξε μεγάλη δράση στο φοιτητικό κίνημα. Συνελήφθη με άλλα μέλη της οργάνωσης την 11-11-42, μετά από το πρώτο και μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη, την ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ,   φιλογερμανικής οργάνωσης η οποία αποσκοπούσε, εκμεταλλευόμενη την πείνα και την δυστυχία του λαού, στο να στρατολογήσει Έλληνες μαχητές  για το Ανατολικό μέτωπο και εργάτες για την Γερμανία. Αποτέλεσμα της ανατίναξης ήταν ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έστειλε εθελοντική μονάδα να πολεμήσει στο  πλευρό των Γερμανών.

Στις 7 Ιανουαρίου 1943, ο Δημήτρης Λόης μαζί με άλλους 13 αγωνιστές μεταφέρονται στην Καισαριανή όπου εκτελούνται και θάβονται όλοι μαζί σε ομαδικό τάφο.

Από την φυλακή έστειλε το πιο κάτω ποίημα αφιερωμένο στον αρχηγό του και στους συμμαχητές του:

Βουνοκορφές, όλο και πιο ψηλές βουνοκορφές

Τραχιές ακρογιαλιές, τι μακρινές!

Αγκαθωτά τα μονοπάτια.

Στο δρόμο ούτε καλύβια ούτε παλάτια.

Ούτε και βρύση να ξεπικρίσουμε καμιά.

Οδεύουμε με τη νύχτα και τη μέρα

-κι έχουμε το ρυθμό που έχει η γήινη σφαίρα-

Μα να προσγειωθούμε δε το θέμε πουθενά

Θα φτάσουμε πια στις κορφές π’ονειρευτήκαμε;

Ή οδεύοντας ας πούμε πως χαθήκαμε.

Και στο ποίημα «Για την Ελλάδα», γράφει:

«για σένα θα δουλέψω Ελλάδα

και ας μου συμβεί ότι να `ναι»